Tadeusza Kantora „krótkie spięcia sensu między słowami”

Artykuł eksponuje praktykę pisarską Tadeusza Kantora – „artysty teatru”, który w swoich pismach – zarówno teoretycznych, jak i stricte artystycznych/literackich – przekraczał granice klasycznie rozumianej gatunkowości, zmierzając w stronę hybrydyzacji tekstu. Autorka podejmuje krytyczny dialog z trzytomową edycją „Pism” artysty, wskazując jednocześnie na ważność manuskryptu jako świadectwa dynamicznego procesu twórczego. Odwołując się do koncepcji kłącza Gil-les’a Deleuze’a i Félixa Guattariego, autorka akcentuje problem kł?czowato?ci zapisk?w artysty oraz konfrontuje jego teksty z?t? figur?-modelem (ączowatości zapisków artysty oraz konfrontuje jego teksty z tą figurą-modelem (rhizome), wskazując na nieprzystawalność ponowoczesnego myślenia o podmiocie względem praktyki pisarskiej Kantora. Natomiast sięgając do koncepcji poezji Brunona Schulza i zestawiając ją z refleksjami Kantora na temat języka i mitu, autorka próbuje odnaleźć klucz do językowej koncepcji pisarstwa artysty, nieustannie poszukującego własnego idiomu oraz toczącego swoistą walkę ze słowem.

The article discusses Kantor’s writing practice of crossing borders between styles and genres, which in effect produced thoroughly hybrid literary or theoretical texts. The article focuses in particular on the analysis of Kantor’s manuscripts which give evidence of a dynamically changing and evolving nature of the text production. The theories of Gilles Deleuze and Félix Guattari are used by the author to prove that the postmodern philosophy and analysis do not capture the specific idiom of Kantor’s writing. Comparing Bruno Schulz with Kantor’s concept of literature, the author shows his specific way of forging a very personal idiom of writing and of literary expression.