SOLIDARNOŚĆ JAKO CNOTA MORALNA. POSTAWY I ZASADY ŻYCIA W MYŚLI JANA PAWŁA II Z PERSPEKTYWY PEDAGOGICZNEJ

Dla właściwego funkcjonowania życia społecznego i pokojowego współżycia różnych grup, osób, społeczności i państwa nieodzowne jest podjęcie zadania wychowania do gotowości wzajemnej solidarności. Żadne społeczeństwo, bez nawet najmniejszej gotowości do wzajemnej solidarności nie jest zdolne do właściwego funkcjonowania, a nawet do życia. Wspólne cele danego narodu, dziedzictwo kultury i tradycji budują świadomość solidarności w ramach konkretnego społeczeństwa czy narodu. A zatem każda świadomość solidarności uwarunkowana funkcjonalnie powinna być zakorzeniona i ostatecznie umotywowana uniwersalną solidarnością wszystkich ludzi. W swym nauczaniu papież Jan Paweł II pogłębiał motywacje solidarności jako cnoty ludzkiej i chrześcijańskiej, akcentując społeczny wymiar solidarności. Zwracał uwagę na teologiczne rozumienie solidarności, rozwijając problematykę solidarności w głębokim tle kwestii społecznej o wymiarze globalnym. Należy wychowywać młodzież do uczestnictwa w życiu społecznym i kulturalnym w duchu solidarności. Uświadamiać, że dobro narodu zależy od ich postawy moralnej, od woli przetrwania, od wierności wartościom, które w ciągu wieków kształtowały historię i kulturę wspólnoty. Solidarność umotywowana jest naturalną otwartością człowieka, jako istoty społecznej, na drugą osobę, z którą współdziałać należy w dążeniu do realizacji dobra wspólnego. Niezbędna jest stała gotowość do przyjmowania i wypełniania tych zadań, które są konsekwencją uczestnictwa jednostki w życiu społecznym.

For the proper functioning of society and the peaceful coexistence of different groups of people, communities and the state, it is essential to educate young people towards the readiness for mutual solidarity. In the absence of willingness to show mutual solidarity, a society can neither function properly nor live, however small this willingness may be. The common objectives of a nation, cultural heritage and tradition build awareness of solidarity within the particular society or nation. Therefore, the functionally conditioned consciousness of solidarity should be rooted and ultimately motivated by the universal solidarity of all men. In his teaching, John Paul II deepened the motivation for solidarity as a human and Christian virtue, emphasising its social dimension. The pope drew attention to the theological understanding of solidarity, developing the theme of solidarity on the deep background of social issue and its global dimension. Young people should be educated to participate in social and cultural life in the spirit of solidarity. They should be led to realization that the welfare of the nation depends on their moral attitude, the will to survive, the fidelity to values which have shaped the history and culture of the community over the centuries. Solidarity is motivated by a natural openness of human beings to other persons with whom there is a need to cooperate in pursuit of the common good. Hence, there is a need for constant readiness to accept and complete the tasks which result from the participation of the individual in social life.