Wyższe szkolnictwo rolnicze jako narzędzie przekształcania i rozwoju wsi polskiej w latach 1945–1989

Mimo wielu niewątpliwych osiągnięć dydaktycznych i naukowych wyższego szkolnictwa rolniczego, jego rzeczywisty wpływ na oblicze rolnictwa i wsi polskiej pozostawał wysoce nieadekwatny do oczekiwań i nakładów. Uczelnie te pozostały, podobnie jak reszta polskiego szkolnictwa wyższego, zakładami słabo powiązanymi z praktyką gospodarczą. Fetyszyzowano w nich znaczenie zmian organizacyjnych, tworzenie dużych struktur. Dominowała uwarunkowana ideologicznie i politycznie wiara, iż ilość przerodzi się w jakość. Nie na wiele zdał się również wysiłek dydaktyczny, gdyż znaczna część absolwentów uczelni rolniczych po ukończeniu studiów nie podejmowała ciężkiej, stosunkowo słabo nagradzanej pracy w rolnictwie. Polska wieś pozostała bardzo słabo wykształcona, konserwatywna i oporna na zmiany. W takiej sytuacji wpływ wyższego szkolnictwa rolniczego na polską wieś był mocno ograniczony.