Christian Martyrdom Never Expires: Some Theological and Ethical Aspects of Obedience usque ad sanguinem

Both in the past and today an act of bearing witness to faith in God through martyrdom has been a unique sign and testimony of love for Christ who himself was obedient to the Father usque ad mortem. It is at the same time a clear judgment against those cultures, which acknowledge odium fidei. In his moral encyclical Veritatis Splendor John Paul II points to several arguments in order to emphasize that the way of martyrdom has lost none of its relevance and significance for Christians nowadays. The Pope’s claim is grounded on the fact that “faith possesses a moral content” and so it is false to separate faith (credenda) from moral life (agenda) of those who believe. Consequently, in particular circumstances Christians are called to be ready to lay their lives both for love of God and acceptance of his commandments. Through imitating their Lord usque ad sanguinem his disciples demonstrate and defend their human dignity received from the Creator, the holiness of God’s law as well as the holiness of the Church.

Poprzez całe dzieje chrześcijaństwa męczeństwo było szczególnym znakiem wierności wierze w Boga i wyrazem posłuszeństwa na wzór samego Chrystusa. Zarazem było i jest znakiem miłości “do końca” i sprzeciwu wobec każdej kultury, która głosi odium fidei. Jednocześnie w nauczaniu Kościoła dostrzega sie ewolucję rozumienia tego odium, które coraz szerzej obejmuje również kontekst kulturowy czy społeczny. W swojej encyklice moralnej Jan Paweł II wskazuje na kilka szczególnych argumentów na rzecz aktualności i znaczenia postawy męczeństwa, które staje na straży nie tylko samej wiary, ale również życia moralnego tych, którzy wierzą. Wiara i moralność są bowiem nierozerwalne. Stąd świadectwo męczeństwa potwierdza blask prawdy moralnej, a więc zobowiązującą wierność wymaganiom prawa moralnego wypływającym z godności osoby ludzkiej, ukazuje świętość prawa Bożego, a zarazem jawi sie jako znak świętości Kościoła.