Reconciling Incrementalism with Policy Change. The Punctuated Equilibrium Theory in Political Science

The aim of this article is to explain current definition and application of punctuated equilibrium theory, which is as influential as any conceptual framework concerning policy process in political science, stimulating thought and research over the last two decades. Baumgartner and Jones borrowed the concept from studies of the evolution of species, but – as author shows – without operationalized definition, and turned it into a metaphor that can have mostly pedagogical use. Author explains how punctuated equilibrium is useful for analyzing policy change in political systems other than the United States, but in the European political systems, political parties and their preferences must be taken into account. It is also presented how punctuated equilibrium is in fact a much-improved version of the incrementalism theory, rather than an application of biological insights to politics. Author differentiate successful application of the punctuated equilibrium in the description of the policy process from the explanation of Baumgartner and Jones about how those identified patterns in modern democracies were caused.

Celem artykułu jest wyjaśnienie aktualnej definicji i pozycji teorii przerywanej równowagi, która jest jednym z najbardziej wpływowych podejść badawczych dotyczących procesu politycznego w naukach o polityce, stymulując koncepcje i badania przez ostatnie dwie dekady. Baumgartner i Jones inkorporowali pojęcie z badań nad ewolucją gatunków, ale – jak wskazuje autor artykułu – pozbawiając go pierwotnej operacjonalizacji, zamieniając w metaforę o bardziej pedagogicznym walorze. Autor wyjaśnia, jak teoria przerywanej równowagi jest przydatna w analizie zmiany politycznej w systemach politycznych innych niż Stany Zjednoczone, ale w europejskich systemach politycznych konieczne jest uwzględnienie roli partii politycznych i ich preferencji. Zaprezentowano także, jak teoria jest faktycznie raczej znacznie poprawioną wersją teorii inkrementalizmu niż wykorzystaniem dorobku biologii w polityce. Autor odróżnia także pełną sukcesów aplikację teorii, która opisuje rzeczywistość procesu politycznego, od wyjaśnień i związków przyczynowych, które zdaniem Baumgartnera i Jonesa taki przebieg procesu zdeterminowały.