The Renaissance Melancholy Assemblage, Space, and the Baroque Problem of Thought

Artykuł koncentruje się na teorii melancholijnego asamblażu autorstwa Drew Daniela. Zestawiając sposób, w jaki Daniel używa teorii Deleuze’a i Guattariego z jej odczytaniem przez Manuela De Landę, autor artykułu stawia pytanie o przyczyny zaniedbania przez Daniela przestrzennego aspektu asamblażu. Druga kwestia omawiana w artykule koncentruje się na napięciu pomiędzy siłami terytorializacji i deterytorializacji w melancholijnym asemblażu. Analizując zagadnienie przez pryzmat teorii neobaroku, autor stawia tezę, że renesansowy melancholijny asamblaż analizowany przez Daniela uwikłany jest w problematyczny związek pomiędzy reperzentacją a esencją, który stanie się jednym z głównych motywów Baroku. 

The article discusses Drew Daniel’s theory of the melancholy assemblage. By juxtaposing Daniel’s appropriation of Deleuze and Guattari’s ideas with Manuel De Landa’s discussion of the assemblage theory, it addresses the issue of space which, in spite of being one of the parameters of an assemblage, is absent from Daniel’s The Melancholy Assemblage. Therefore, the first question asked in the present article concerns the reason behind Daniel’s neglect of the spatial dimension of an assemblage. The second issue discussed in the article concerns the tension between forces of territorialization and deterritorialization in a melancholy assemblage. By approaching the issue from the vantage point of the neobaroque theory, the article argues that Daniel’s Renaissance melancholy assemblages already touch upon the problematic relation between performance and essence that would find its full manifestation during the Baroque.