,Weises’ Lachen als Erziehungsmittel. Ricarda Huchs Novelle Teufeleien

Der vorliegende Beitrag ist ein Versuch auf die wesentlichen Interessenfelder der frühen Schaffensphase von Ricarda Huch einzugehen. Einen methodologischen Zugriff bildet ihre Biografie sowie ihre geistesgeschichtliche Verankerung in der Epoche der deutschen Frühromantik. Im Sinne der Frühromantiker, vor allem Novalis’, strebte Huch eine Synthese an zwischen den geschichtlich überlieferten Tatsachen und der Vorstellungswelt des dichten-den Künstlers, der mit seiner Dichtkunst ein pädagogisches Ziel verfolgt, dessen oberstes Prinzip das humane Verhalten des Menschen in der Gesellschaft sein soll.

Artykuł stanowi próbę przedstawienia najistotniejszych cech pisarstwa Ricardy Huch z jej wczesnej fazy twórczości. Z metodologicznego punktu widzenia podstawę do badań stanowią: biografia autorki oraz jej zakorzenienie w historii myśli wczesnego romantyzmu niemieckiego. W myśl wczesnych romantyków, a w szczególności Novalisa, Huch dążyła do swoistej syntezy między faktami historycznymi, a sposobem postrzegania rzeczywistości przez piszącego artystę, który jednocześnie myśląc o jemu współczesnych kieruje się zamysłem pedagogicznym, którego nadrzędnym celem jest przestrzeganie zasad humanitaryzmu w społeczeństwie.

The article is an attempt to present the most important features of Ricarda Huch’s writing found in the early stage of her literary creativity. From the methodological point of view, the basis for the research are the author’s biography and her inveteracy in the history of early German Romanticism. According to the early romantics, and particularly Novalis, Huch aspired to achieve a kind of synthesis between historical facts and the way of perceiving reality by a writing artist, who, while thinking about his contemporaries, is guided by the pedagogical idea whose primary goal is to observe the principles of humanitarianism in the society.