Opiekunowie i proces rezyliencji

Professor Boris Cyrulnik is a French humanist, neurologist, psychiatrist and ethologist, a university lecturer and researcher. He served as Director for Teaching at the Clinique de l’attachement et de systèmes familiaux (Attachments and Family Systems Clinic), Southern University of Toulon-Var, and Chairman of the Observatoire international de la resilience (International Resilience Observatory). Currently retired, he still lectures and teaches MA courses. He is a renowned author of books popularising psychological knowledge, such as The Dawn of Meaning, The Whispering of Ghosts: Trauma and Resilience, Talking of Love on the Edge of a Precipice and Resilience: How Your Inner Strength Can Set You Free from the Past. He is widely considered a leading expert in trauma and resilience,1 the subject which has become a focus of vibrant multidisciplinary research.2 He emphasises the crucial role of the sense of attachment, belonging and security, rooted in a favourable psychological atmosphere produced by the child’s caregivers in keeping with the demands of particular cultural settings. He believes this promotes recovery from trauma without erasing the experience of trauma from memory. In the article, the author focuses on the role the explicit, professional caregivers and the implicit, non-professional ones play in the process of resilience.

Profesor Boris Cyrulnik, francuski humanista, lekarz neurolog, psychiatra i etolog, badacz i nauczyciel akademicki, pełnił funkcje dyrektora ds. nauczania w Klinice Więzi i Systemów Rodzinnych na Uniwersytecie w Toulon-Vari i przewodniczącego Międzynarodowego Ośrodka Badań nad Odpornością Psychiczną (Observatoire international de la résilience), obecnie, będąc na emeryturze, prowadzi seminaria i wykłady. Jest uznanym autorem książek popularyzujących wiedzę psychologiczną. Na język polski przełożone zostały: Anatomia uczuć; Rozmowy o miłości na skraju przepaści; O ciele i duszy; Ratuj się, życie wzywa (monografia autobiograficzna) oraz napisana wspólnie z Pasqualem Picq i Jean-Pierre’em Digardem Najpiękniejsza historia zwierząt. Uważany jest za największego znawcę traumy i specjalistę od rezyliencji1, która stała się przedmiotem wielodyscyplinarnych badań2. W swoich rozważaniach podkreśla znaczenie budowania poczucia więzi, przynależności i bezpieczeństwa, dzięki stwarzaniu przez opiekunów dziecka pomyślnej psychologicznej aury, charakterystycznej dla określonych warunków kulturowych. Umożliwia to, jego zdaniem, wychodzenie z traumy przy równoczesnym zachowaniu w pamięci przeżytych urazów. W artykule szczególną uwagę zwraca na rolę jawnych, profesjonalnych i „ukrytych”, nieprofesjonalnych opiekunów pełnioną w procesie rezyliencji.