Offsetting the ‘Violence’ of the Male Gaze through the Box-Assemblage

The purpose of the article and my purpose as an artist is to demonstrate how my box-assemblage succeeds in countervailing the ‘violence’ of the male gaze through its sanctuaried design and Idoia’s simulacra, relics and memorabilia that make up its fabric. While acknowledging that Idoia embodies my unattainable other, I have come to the point where I have no qualms in equating her with the transcendental. To this effect, the box-assemblage fuses the sacred and the profane, and subjects Idoia’s raw sexuality to a process of transubstantiation whereby the ordinary yearns for the extraordinary. Furthermore, by having her body eroticised and fetishized through fragmentation, a process construed as violent in nature, the artefact roots within itself the notions of Eros and Thanatos. With such attributes, the box-assemblage not only empowers this woman to display herself on her own terms, but questions and disrupts the violent spectatorship and dominance of the male gaze.

Celem tego artykułu, jak również moim zamysłem artystycznym, jest wykazanie w jaki sposób moje asamblaże przeciwstawiają się przemocy męskiego spojrzenia poprzez swój rezonujący religijnie kształt oraz symulakra Idoi, relikwie i pamiątki, które składają się na ich tkankę. Choć przyznaję, że Idoia uosabia mojego nieosiągalnego Innego, nie waham się odkrywać w niej element transcendentalny. W ten sposób asamblaż łączy sacrum i profanum i podporządkowuje pierwotną seksualność Idoi procesowi przeistoczenia, gdzie to, co zwyczajne tęskni za tym, co wyjątkowe. Dodatkowo, poprzez fragmentację jej ciało staje się erotycznym fetyszem i to, co w naturze utożsamiane jest z przemocą, poprzez dzieło sztuki zaczyna być nośnikiem pojęcia Erosa i Tanatosa. W ten sposób asamblaż daje kobiecie siłę nie tylko w przedstawianiu siebie na własnych warunkach, ale również by przełamać przemoc i dominację męskiego spojrzenia.