STATUS PRAWNY AFROAMERYKANÓW I OCHRONA PRAWNA ŻOŁNIERZY KOLOROWYCH W CZASIE WOJNY SECESYJNEJ (1861-1865)

Status prawny Afroamerykanów z pewnością nie pozostawał bez znaczenia na traktowanie żołnierzy USCT. Chociaż wolni Murzyni posiadali pewne ograniczone prawa już w okresie kolonialnym, to jednak już po wojnie o niepodległość byli oni sukcesywnie wypychani poza ramy amerykańskiego społeczeństwa. Potwierdzenie znalazło to chociażby w ustawie naturalizacyjnej z roku 1790 oraz decyzji Sądu Najwyższego w sprawie Dreda Scotta, które usankcjonowały niemożność uzyskania obywatelstwa USA przez Afroamerykanów. Podobnie wyglądała kwestia służby ludności czarnoskórej w armii. Wprowadzone po wojnie o niepodległość restrykcje praktycznie wyeliminowały Murzynów z amerykańskich sił zbrojnych formalnie do roku 1863. Warto jednak zauważyć, że już w pierwszym okresie wojny secesyjnej (1861-1862) zaczęto wykorzystywać zbiegłych niewolników jako „kontrabandę wojenną”, powstały też pierwsze oddziały wojskowe. Masowy pobór do wojsk kolorowych, który nastąpił po wejściu w życie Proklamacji Emancypacji wymusił na władzach Unii formalne ustosunkowanie się do kwestii ochrony prawnej czarnoskórych żołnierzy. Z prawnego punktu widzenia już od samego początku miała być ona taka sama jak dla białych. W praktyce okazało się, że takie zapewnienia są niewystarczające, a jedyną reakcją na przypadki znęcania się nad jeńcami USCT było wstrzymanie wymiany jeńców. Z perspektywy Konfederacji problemem w ustaleniu spójnej polityki wobec Afroamerykanów był ich różny status (niewolnicy ze stanów Konfederacji; niewolnicy ze stanów Unii; wolni Murzyni; ochotnicy; wcieleni siłą, itd.). To z kolei implikowało kolejną trudność, a mianowicie jak traktować pojmanych? Jak pełnoprawnych jeńców? Jak przestępców? A może unikając dylematu, po prostu ich zabić? Wszystkie te problemy powodowały, że polityka Konfederacji w tej kwestii była niespójna i chaotyczna, przechodząc różne etapy, od zalecania egzekucji po nieformalne uznanie schwytanych Afroamerykanów (z wyłączeniem byłych niewolników) za pełnoprawnych jeńców wojennych.

Legal status of African Americans certainly was one of the factors that influenced the treatment of USCT soldiers. Even though free blacks had some limited rights already in the colonial times, nevertheless just after the War of Independence they had been consecutively pushed out of American society. This policy was confirmed i.e. in the Naturalization Act of 1790 or in Supreme Court’s decision in Dred Scott case, which sanctioned inability of African Americans to obtain US citizenship. Similarly looked the issue of the service of blacks in the army. Restrictions introduced after the War of Independence practically eliminated blacks from the U.S. Army, formally till 1863. Interestingly, already during the first phase of the Civil War (1861-1862) Union army started to use fugitive slaves and “contraband of war”, also first units were raised. Mass enlistment to the colored troops, that occurred after enforcement of Emancipation Proclamation, forced Union authorities to make a stand on the issue of legal protection of black soldiers. In theory, from the very beginning, it should be the same as in case of whites. In practice, it occurred that such assertions were insufficient, and that the only reaction to the mistreatment of POW’s from USCT was halting of prisoners exchange. From the Confederate perspective the biggest issue in creating coherent policy toward African Americans was their different status (slaves from the Confederate territory; slaves from the Union territory; free blacks; volunteers; draftees, etc.). That in turn implied another difficulty – how to deal with captives? Treat them as regular POW’s? As criminals? Or maybe avoid the dilemma, and kill them instantly? All these problems caused, that Confederate policy on this issue was incoherent and chaotic.