Od „ziemi niczyjej” do półprywatnych ogródków przydomowych – tereny zielone krakowskich osiedli mieszkaniowych

Celem niniejszego artykułu jest ocena zmian w projektowaniu wspólnej przestrzeni osiedlowej, jakie zaszły po transformacji systemowej w Polsce. Analizie poddano osiem osiedli mieszkaniowych, które powstały na terenie Krakowa w różnych dekadach. Przy ocenie zwrócono uwagę przede wszystkim na funkcje i walory estetyczne terenów zielonych, ich powierzchnię w stosunku do ilości mieszkań oraz dostęp do tych przestrzeni. Które rozwiązania sprzyjają zacieśnianiu więzi sąsiedzkich, umacniają identyfikację z miejscem zamieszkania oraz poczucie bezpieczeństwa i odpowiedzialności? Czy po dekadach doświadczeń, mnożenia dobrych i złych koncepcji, możliwe jest powstanie „osiedla idealnego”, które będzie przyjazne, zielone i słoneczne nie tylko z nazwy?

The aim of this article is to assess the changes in designing of the collective housing estate spaces that have occurred after the system transformation in Poland. Eight Cracovian housing estates designed in various decades, have been analyzed. The attention was paid to the functions and the aesthetic values of the green areas, their quantity in relation to the number of the apartments and the access to these spaces. Which solutions are conducive to strengthen the neighbor bonds, the identification with the place of residence, a sense of security and responsibility? After decades of experience, multiplication of good and bad concepts, is it possible to create an “ideal housing estate” that will be friendly, green and sunny, not just in name?