Architektura obwarzanka jako sposób na przyszłość zdegradowanej substancji mieszkaniowej

Niniejszy artykuł jest próbą przybliżenia złożonej problematyki rehabilitacji zdegradowanej substancji mieszkaniowej drugiej połowy XX wieku. Budynki wielorodzinne z wielkiej płyty, kiedyś realizowane jako zabezpieczenie społecznych potrzeb mieszkańców i instrument niwelowania deficytów mieszkaniowych, obecnie niedoinwestowane, nieremontowane i niefunkcjonalne, stają się elementem wpływającym negatywnie na jakość oraz estetykę dzielnicy. Problem rewitalizacji substandardowej zabudowy wielorodzinnej to zarówno problem społeczny, gospodarczy, ale i środowiskowy, gdyż każde działanie inwestycyjne z zakresu modernizacji wiąże się nieuchronnie ze śladem węglowym i emisją gazów cieplarnianych do atmosfery. Przeanalizowane w artykule studium przypadku przebudowy bloku mieszkalnego w Bordeaux pokazuje jednoznacznie, że działania z zakresu mitygacji zmian klimatu, ale i adaptację do tychże zmian, można przeprowadzić w sposób dyskretny, bez nadmiernej szkody dla środowiska naturalnego, a przy tym w sposób atrakcyjny estetycznie i akceptowalny społecznie. Zdaniem autora takie działania mają znamiona modelu obwarzanka Kate Raworth, dotychczas stosowanego wyłącznie w gospodarce cyrkularnej, a który z powodzeniem można zaimplementować do architektury zrównoważonej i proklimatycznej.