Ratio of biologically vital area in local spatial plans as an instrument of green infrastructure creation in single- and multi-family residential in small and medium-sized towns in Poland

One of the principles of green infrastructure (GI) design is a multi-scale approach. Each scale requires taking into account various, differently aggregated GI building blocks. Eco-spatial indices are an important tool for implementing GI. These planning tools make it possible to define the proportion between built-up areas and blue-green areas of a project site. The Ratio of Biologically Vital Area (RBVA) is an indicator that is widely used in Polish spatial planning practice. The objective of this study was to determine how the RBVA is shaped in existing local spatial plans for single- and multi-family residential areas in 20 small and medium-sized towns, and to analyse whether and under what conditions the ratio used would guarantee the implementation of GI. The subject of the study were 814 local spatial plans of residential areas. The authors applied a document analysis method using the READ approach. In addition, statistical analyses of the data obtained and a detailed analysis of three selected plans were carried out. The most common ratio for multi-family residential areas was found to be at the level of 30%, while for single-family residential areas, it was 40%. Statistical analysis showed no significant differences between small and medium-sized towns for single-family residential areas. In turn, considerable differences were observed for multi-family residential areas (RBVA higher in medium-sized towns). The research corroborates that RBVA is a commonly used indicator. However, it guarantees only to a limited extent the possibility of GI implementation at the local scale.

Jedną z zasad projektowania zielonej infrastruktury (ZI) jest podejście wieloskalowe. Każda skala wymaga wzięcia pod uwagę różnych, inaczej zagregowanych składowych ZI. Wskaźniki ekoprzestrzenne są ważnym narzędziem w realizacji ZI. Owe narzędzia planistyczne umożliwiają zdefiniowanie proporcji między terenem zabudowanym a niebiesko-zielonymi obszarami w obrębie działki zamierzenia budowlanego. Wskaźnik powierzchni biologicznie czynnej (WPBC) jest często stosowany w polskiej praktyce planistycznej. Celem niniejszego badania było ustalenie, jak WPBC został ukształtowany w istniejących planach zagospodarowania dla zabudowy jedno- i wielorodzinnej w 20 małych i średnich miastach, oraz przeanalizowanie, czy i w jakich warunkach wskaźnik ten zagwarantowałby implementację ZI. Obiektem badań było 814 miejscowych planów zagospodarowania w obszarach mieszkaniowych. Autorzy wykorzystali metodę analizy dokumentów READ. Ponadto wykonano analizę statystyczną pozyskanych danych oraz szczegółową analizę trzech wybranych planów. Najbardziej powszechną wartością wskaźnika dla zabudowy wielorodzinnej, jaką zaobserwowano, było 30%, natomiast dla zabudowy jednorodzinnej - 40%. Analiza statystyczna nie wykazała znaczących różnic między obszarami jednorodzinnymi w miastach małych i średnich. Zaobserwowano natomiast znaczące różnice w ramach obszarów wielorodzinnych (WPBC wyższe w miastach średnich). Badanie potwierdziło, że WPBC jest powszechnie stosowanym wskaźnikiem, niemniej tylko w niewielkim stopniu zapewnia on możliwość wprowadzenia ZI w skali lokalnej.