Czynniki sprzyjające i niesprzyjające podmiotowemu spostrzeganiu pacjenta przez terapeutę

W ramach dynamicznie rozwijającego się nurtu badań nad czynnikami warunkującymi efektywność psychoterapii wyodrębniono nie tylko techniki terapeutyczne o dowiedzionej skuteczności w terapii określonych zaburzeń, lecz także te elementy relacji terapeutycznej, które w istotny sposób wiążą się ze skutecznością psychoterapii. Do tych ostatnich zaliczono sojusz terapeutyczny oraz empatię terapeuty. Oba te pojęcia są złożonymi, wielowymiarowymi konstruktami, których wspólnym elementem wydaje się podmiotowy stosunek terapeuty do klienta – przypisywanie mu psychologicznej głębi oraz sprawczości. W tym kontekście zadajemy pytanie o czynniki mogące owo podmiotowe postrzeganie facylitować oraz takie, które mogą je utrudniać czy wręcz hamować. Odpowiedzi na powyższe pytanie poszukujemy w literaturze dotyczącej psychoterapii, a także w obszarze psychologii społecznej. Uwzględniając wnioski płynące z badań prowadzonych w ramach obu tych dziedzin, formułujemy przesłanki dla praktyki klinicznej, ukierunkowane na wzmacnianie dwupodmiotowej relacji między terapeutą a klientem, a także pytania badawcze mające na celu ich weryfikację.