„Mimo drzwi zamkniętych” (J 20,26). Refleksja nad duchowością komunii w warunkach izolacji społecznej na przykładzie Ruchu Focolari

Okres izolacji społecznej z powodu pandemii, ograniczając możliwości spotkań małych i większych wspólnot, odcisnął głębokie znamię na formie przeżywania duchowości komunii, która stanowi jeden z najbardziej charakterystycznych rysów Kościoła posoborowego. Przykładem jest tu Ruch Focolari. Uprzywilejowaną w nim drogą do zjednoczenia z Bogiem jest relacja miłości do bliźniego, w której wypełnia się obietnica Jezusa, że staje On pośród osób gromadzących się w Jego imię (por. Mt 18,20). Chiara Lubich, założycielka Focolari, widziała w nowoczesnych zdobyczach techniki możliwość rozwoju miłości chrześcijańskiej, która ze swej natury jest powszechna i dąży do jedności. Okres pandemii wyznaczył niespodziewany przełom w tym aspekcie, a także szerzej – w pojmowaniu i praktyce komunii eklezjalnej. Zniesienie lub przedłużające się ograniczenie spotkań fizycznych doprowadziły do intensywnego wykorzystania innych środków komunikacji, czyniąc z przestrzeni wirtualnej potencjalne miejsce wspólnotowego doświadczenia duchowego oraz konkretnego działania dla dobra innych. Wyjątkowym w swym przebiegu i owocach wydarzeniem przeprowadzonym w formie zdalnej było Zgromadzenie Generalne Ruchu, które odbywa się zgodnie ze Statutami co sześć lat i stanowi najwyższy organ władzy. Rozeznawanie wspólnotowe typowe dla fokolarinów zakłada, jako owoc miłości wzajemnej, obecność Zmartwychwstałego, który pozwala wybrzmieć z całą mocą głosowi Ducha Świętego. Dostosowanie form duchowości komunii do okoliczności zewnętrznych wskazuje na nieodpartą potrzebę współdzielenia doświadczenia duchowego i, jeśli jest ono autentyczne, prowadzi pomimo trudności do pogłębienia więzi z Bogiem i między osobami.

The period of social isolation due to the pandemic limited the opportunities for meetings between small and large communities and left a deep mark on the form of experiencing the spirituality of communion, which is one of the most characteristic features of the post-Conciliar Church. An example is the Focolare Movement, where the privileged path to union with God is the relationship of love for one’s neighbour, in which Jesus’ promise is fulfilled that he stands among those gathered in his name (cf. Mt 18:20). Chiara Lubich, the founder of the Focolare, saw in modern technological advances the possibility of developing Christian love, which by its nature is universal. The period of the pandemic marked an unexpected breakthrough in this aspect, as well as in the wider understanding and practice of ecclesial communion. The abolition or prolonged limitation of physical meetings has led to the intensive use of other means of communication, making the virtual space a potential place for communal spiritual experience and concrete action for the benefit of others. A remarkable event in its course and fruitfulness, carried out remotely, was the General Assembly of the Movement, which, according to the Statutes, takes place every six years and is the supreme organ of power. The common discernment typical of Focolarini implies, as a fruit of mutual love, the presence of the Risen One, who makes the voice of the Holy Spirit resound with all power. The adaptation of the forms of the spirituality of communion to external circumstances shows an irresistible need to share a spiritual experience and, if it is authentic, leads to a deepening of the relationship with God and between persons, despite the difficulties.