Problem oceny taktyki i dowodzenia w bitwie jutlandzkiej (1916)

Niniejszy artykuł stanowi próbę przeanalizowania dowodzenia oraz taktyki zastosowanej w bitwie jutlandzkiej (1916), największej bitwie parowych okrętów liniowych w historii. Autor rozpoczyna stwierdzeniem, iż wokół wielu zagadnień związanych z bitwą jutlandzką istnieje wciąż sporo kontrowersji i przez ostatnie 100 lat toczyły się liczne dyskusje pomiędzy badaczami tematu. Jednym z takich zagadnień jest problem postępowania najważniejszych dowódców obu walczących stron. Artykuł podzielony jest na część poświęconą Brytyjczykom, w której zanalizowana została postawa admirała Johna Jellicoe głównodowodzącego Grand Fleet i wiceadmirała Davida Beatty, jak również kwestia rozpoznania. Druga część dotyczy Niemców: głównodowodzącego Hochseeflotte wiceadmirała Reinharda Scheera oraz kontradmirała Franza Hippera. Autor stara się na podstawie dostępnych dziś materiałów ocenić słuszność poszczególnych decyzji każdego z wymienionych admirałów oraz możliwe alternatywy, biorąc pod uwagę wszystkie uwarunkowania i niedogodności, z jakimi musieli się mierzyć.

This article is an attempt to analyze the command and tactics used in the battle of Jutland (1916), the largest battle of steam ships of the line in history. The author begins by stating that there is still a lot of controversy around many issues related to the battle of Jutland, and for the last hundred years there have been numerous discussions between the researchers of this subject. One such issue is the problem of the behavior of the most important commanders of both fighting parties. The article is divided into a section devoted to the British, which analyses the conduct of Admiral John Jellicoe, Commander-in-Chief of the Grand Fleet and Vice Admiral David Beatty, as well as the issue of scouting. The second part concerns the Germans: Commander-in-Chief of the High Seas Fleet (Hochseeflotte) Vice Admiral Reinhard Scheer and Counter Admiral Franz Hipper. Basing on materials available today, the author attempts to assess the justifiability of the individual decisions of each of the admirals and the possible alternatives, taking into account all the conditions and inconveniences they had to face.

Данная статья представляет собой попытку анализа управления и тактики, используемой в Ютландском сражении (1916 г.) – самой крупной битве с участием паровых линейных кораблей в истории. Автор начинает статью с утверждения, согласно которому по многим вопросам, связанным с Ютландским сражением, до сих пор существует множество противоречий, а в течение последних сто лет среди ученых велось множество дискуссий на эту тему. Один из таких вопросов – поведение самых важных командиров обеих воюющих сторон. Первая часть статьи посвящена британцам; в ней проанализирована позиция адмирала Джона Джеллико, главнокомандующего Гранд-Флита, и вице-адмирала Дэвида Битти, а также вопрос военной разведки. Вторая часть посвящена немцам: главнокомандующему флота открытого моря вице-адмиралу Рейнхарду Шееру и контр-адмиралу Францу фон Хипперу. На основе доступных сегодня материалов автор производит попытку оценить правильность индивидуальных решений каждого из перечисленных адмиралов, а также возможные альтернативы их действий с учетом всех условий и неудобств, с которыми им пришлось столкнуться.