Wstęp i cele: Starość jest naturalnym procesem fizjologicznym. W wieku geriatrycznym stwierdza się (między innymi): zmniejszoną wydolność fizyczną, osteoporozę, spowolnienie
psychoruchowe, występowanie upadków z „własnej wysokości”. Konsekwencją upadków może być przerwanie ciągłości kości. Do najtrudniejszych w leczeniu należą złamania szyjki kości
udowej, występujące najczęściej między 7-9 dekadą życia. Celem pracy jest podanie metod leczenia złamań szyjki kości udowej w grupie pacjentów pomiędzy 51-100 rokiem życia.
Materiał i metody: Materiał badań stanowiło 345 pacjentów leczonych z powodu złamań szyjki kości udowej w latach 2013-2015 (252 kobiet i 93 mężczyzn). Analizowano średni wiek
mężczyzn i kobiet, ilość złamań występujących w poszczególnych miesiącach, stronę złamania, okres hospitalizacji w zależności od stosowanego leczenia.
Wyniki: Średni wiek kobiet wynosił 80,3 (s=10,8), mężczyzn 75,5 lat życia (s=8,6). Złamania częściej rozpoznano po stronie lewej (u 208 leczonych) i w miesiącach: styczniu oraz lutym
(w sumie u 96 poszkodowanych), następnie w listopadzie i w grudniu (u 80 pacjentów), znacznie rzadziej od maja do października (po kilkanaście złamań w każdym miesiącu). Leczeniu
operacyjnemu poddano 332 pacjentów (96,2% ogółu chorych). Metodami nieoperacyjnymi leczono 13 chorych. Sztuczne stawy biodrowe wszczepiono 319 pacjentom (połowicze 191,
całkowite 128 chorym). U pozostałych 13 pacjentom złamane zespolono metalem (6 chorym płytą DHS, 4 śrubami gąbczastymi, 3 prętami Endera). Najstarszą grupę pacjentów stanowili
chorzy leczeni metodami nieoperacyjnymi (x=87,5 lat życia; s=7,1), następnie pacjenci którym implantowano połowicze sztuczne stawy biodrowe (x=80,7 lat; s=5,1). Średni wiek chorych,
którym wszczepiono całkowite endoprotezy biodra wynosił 77,0 lat życia (s=6,3). Najmłodszą grupę stanowili pacjenci, którym złamaną szyjkę kości udowej zespolono metalem (x=60,0
lat; s=5,2). Prawie 13 dni hospitalizowani byli w szpitalu chorzy którym wszczepiono całkowite sztuczne stawy biodrowe (x=12,9 dni; s=5,1). O półtora dnia krócej przebywali w szpitalu
pacjenci którym implantowano połowicze sztuczne stawy biodrowe (x=11,3 dni; s=5,2). Wszyscy chorzy, którym wszczepiono całkowite i połowicze sztuczne stawy biodrowe, w dniu
wypisu ze szpitala, poruszali się samodzielnie z pomocą dwóch lasek łokciowych lub balkonika. Najkrócej hospitalizowani byli pacjenci którym złamanie zespolono metalem (x=8,7 dni;
s=4,8), o jeden dzień dłużej chorzy leczeni metodami nieoperacyjnymi (x=9,5 dni; s=5,1).
Wnioski: Złamania szyjki kości udowej znacznie częściej występowały w grupie kobiet oraz w miesiącach „zimowych”. Najczęściej stosowaną metodą leczenia było wszczepienie endoprotezy
biodra, w miejsce złamanej szyjki i usuniętej głowy kości udowej. Po implantacji sztucznego stawu można rozpocząć wczesną rehabilitację, która przywraca możliwość poruszania się
w ciągu kilku dni po przebytym zabiegu. Leczenie metodami nieoperacyjnymi powinno być stosowane jedynie u pacjentów, którzy z powodu złego stanu zdrowia nie mogą być poddani
zabiegowi operacyjnemu.
Introduction and aims: Old age is a natural physiological process. Older people very often experience the following: psychomotor retardation, difficulties in walking, falling for no obvious
reason, decreased physical fitness and osteoporosis. Frequent falling may cause breaking of the continuity of the bone. Proximal femur fractures occurring between the ages of 70-90 are
the most difficult to treat. The objective of this paper is specifying treatment methods for femoral neck fractures in a group of patients between the ages of 51-100 (x=79,0; s=10,1).
Material and methods: Research was performed on 345 patients treated in the years 2013-2015 due to femoral neck fractures (252 women and 93 men). Patients’ age, place of residence
(city, countryside), number of fractures in particular months of the year, side of fracture and period of hospitalization depending on the applied treatment methods were all analysed.
Results: The average age for women was 80,3 years (s=10,8), while the average age for men was 75,5 years (s=8,6). Fractures were more frequent on the left side (in 208 of patients).
Fractures were more frequent in the following months: January and February (96 fractures in total), then in November and December (80 patients), and rarely in the period from May to
October (several femoral neck fractures in each month). 332 patients underwent surgical treatment (96,2% of patients in total). Only 13 patients were treated using nonsurgical methods.
Artificial hip joints were implanted to 319 patients (partial in 191 patients, complete in 128 patients). In the remaining 13 patients femoral neck fractures were fixed with metal (4 patients
with spongy screws, 6 with DHS system and 3 with Ender nails). The oldest group of patients included patients treated using nonsurgical methods (x=87,5 years; s=7,1), then there were
patients with partial artificial hip joints (x=80,7 years; s=5,1). The average age of patients, who had complete hip endoprosthesis implanted was 77,0 years (s=6,3). The youngest group
were patients, who had their fractured femoral neck fixed with metal (x=60,0 years; s=5,2). Patients with complete hip endoprosthesis were hospitalized almost 13 days (x=12,9 days;
s=5,1). Patients with partial artificial hip joints implanted stayed at the Orthopaedics Department over a day shorter (x=11,3 days; s=5,2). On the day of discharge all patients with
artificial hip joints were moving on their own with the help of two crutches of a walker. Patients, who had their fractured femoral neck fixed with metal stayed at the hospital for the shortest
period (x=8,7 days; s=4,8), i.e. a day longer than patients treated with nonsurgical methods (x=9,5 days; s=5,1).
Conclusions: Femoral neck fractures are significantly more frequent in a group of women, patients living in the countryside and during winter months. The most commonly used method
was implanting hip endoprosthesis in the place of a fractured neck and removal of the head. After implanting the artificial joint patients may start rehabilitation, which allows them to move
on their own in just a few days after the surgery. Treatment with nonsurgical methods should be used in patients, who cannot undergo surgery due to bad condition of health.
