Nie-obywatele. Żydzi jako punkt pikowania polskiej tożsamości

Autorka twierdzi, że antysemityzm w Polsce ma charakter ciągły i nie można tego zjawiska rozdzielać na „antyjudaizm” i „antysemityzm”. Stosując metodę triangulacyjną, wskazuje osadzenie całego europejskiego antysemityzmu w tradycyjnej narracji teologicznej oraz warunkowanych nią rozwiązaniach społecznych, i przyczyny, warunkujące tę ciągłość w Polsce. Zalicza do nich specyfikę struktury społecznej oraz cele, dla których środowiska dominujące instrumentalizowały dyskurs antysemicki. Dyskurs ten miał być czynnikiem inkluzywnym warstwy podporządkowane do narodu. Stąd znacząca rola duchowieństwa w tej narracji – była to jedyna grupa zdolna skutecznie formować tożsamość zbiorową warstw podporządkowanych i nadawać „antymodernistyczny” charakter polskiemu antysemityzmowi.

The author points anti-Semitism in Poland as a constant and continuos trait that should not be divided into „anti-Judaism” and „anti-Semitism”. Using the triangulation method, the author indicates the embedding of all European anti-Semitism in the traditional theological narrative and conditioned social solutions, and the reasons for this continuity in Poland. These includes specifics of social structure and particular goals for which the dominant social stratas instrumentalised that discourse. The discourse was supposed to be an inclusive vehicle for subordinated social factions into the nation. Hence significant role of the clergy in that narrative – the only group able to effectively form the collective identity of subordinated and create „anti-modernist” quality of Polish anti-Semitism.